ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ;

Πριν από έναν χρόνο, στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τις σφαίρες ενός αστυνομικού όπλου. Αυτό που ακολούθησε ήταν πέρα από κάθε πρόβλεψη. Ένα τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας και αγανάκτησης, εκδηλώθηκε αστραπιαία σε ολόκληρη την Ελλάδα σαρώνοντας το γενικό κλίμα παραίτησης και πολιτικής απάθειας μέσα στο οποίο φαινόταν να ζει η ελληνική νεολαία. Και έφερε σε αδιέξοδο το κατεστημένο πολιτικό σύστημα, το οποίο είχε αποφασίσει να προβάλει την εκδοχή του «μεμονωμένου ατυχούς γεγονότος».
Είναι προφανές ότι αυτή η παράλογη και ωμή δολοφονία, ήταν η σπίθα. Το εύφλεκτο υλικό ήταν τα συσσωρευμένα αδιέξοδα της νέας γενιάς. Αδιέξοδα γνωστά και ομολογημένα. Η τεράστια κρίση του εκπαιδευτικού συστήματος, το αβέβαιο εργασιακό μέλλον, που στερεί από τους νέους ανθρώπους την προοπτική της ανεξαρτησίας και της ατομικής ελευθερίας, η σοβαρή οικονομική κρίση και η εργασιακή και οικονομική επισφάλεια. Με λίγα λόγια, η βεβαιότητα ότι αυτή η γενιά θα ζήσει τη ζωή της χειρότερα από ότι έζησαν όλες οι προηγούμενες γενιές μέχρι σήμερα.
Αυτά τα προβλήματα, γέμιζαν διαρκώς το ποτήρι, που ξεχείλισε με την δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Και έτσι προκλήθηκε αυτό το πρωτοφανές κύμα οργής, που ξέσπασε σε δρόμους, πλατείες και έξω από αστυνομικά τμήματα. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Την ώρα που οι βασικοί εκφραστές του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος και τα μεγάλα ΜΜΕ προσπαθούσαν να παρουσιάσουν αυτό το ξέσπασμα μόνο ως τυφλή βία πάνω σε βιτρίνες εμπορικών καταστημάτων, δεκάδες χιλιάδες νέα παιδιά διαδήλωναν επί μέρες με μαζικό, δυναμικό αλλά ειρηνικό τρόπο. Και σχεδόν ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι κατέβηκαν στους δρόμους των ελληνικών πόλεων, συγκροτώντας τις μαζικότερες οργανωμένες διαδηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών. Καθήκον και υποχρέωση μας τούτη τη στιγμή είναι να υπερασπιστούμε, το δίκαιο και να εστιάσουμε στα αίτια αυτής της εξέγερσης.
Το συνδικαλιστικό κίνημα αγωνίζεται να μη ζήσει η νέα γενιά με λιγότερα κοινωνικά αγαθά, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα από αυτά των προηγούμενων. Μια νέα γενιά που ζει και μεγαλώνει σε ένα πολιτικό, κοινωνικό και εργασιακό περιβάλλον μέσα στο οποίο δημοκρατικά, κοινωνικά, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα διαρκώς αμφισβητούνται και η αβεβαιότητα για το μέλλον αυξάνεται. Μια νέα γενιά με πολλούς τίτλους σπουδών, που ζει την ανεργία, την εργασιακή και ασφαλιστική επισφάλεια και την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.
Η δημόσια συζήτηση πρέπει να επικεντρώνει στα εύφλεκτα υλικά και όχι να εστιάζει στα αποκαΐδια. Ηθικοί αυτουργοί του εμπρησμού δεν είναι όσοι τολμούν να εστιάσουν στον ορθό λόγο, αλλά οι συνεχιζόμενες πολιτικές της λιτότητας, εργασιακής ανασφάλειας και περιορισμού ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Οφείλουμε να υπερασπιστούμε από θέση αρχής την εξεγερμένη νέα γενιά από την οργανωμένη συκοφαντία και παραπληροφόρηση. Και επιμόνως να φέρουμε στο προσκήνιο τα αδιέξοδα που προκαλούν τον θυμό της. Και ταυτόχρονα να καταθέσουμε προτάσεις που θα μπορούσαν να δώσουν διέξοδο. Προτάσεις που αφορούν τον περιορισμό της καταστολής και της αστυνομικής αυθαιρεσίας, την υπεράσπιση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης. την εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων, την αντιμετώπιση της ανεργίας και της εργασιακής επισφάλειας.
Γιατί πιστεύουμε ότι τα αιτήματα αυτά παραμένουν ενεργά στη συνείδηση της κοινωνίας και αναδεικνύονται πιο ζωντανά, πιο ξεκάθαρα και πιο ώριμα στους επόμενους κοινωνικούς αγώνες. Ένα χρόνο μετά, ξέρουμε περισσότερα. Ξέρουμε ότι η σπίθα της αμφισβήτησης υπάρχει στις καρδιές των νέων ανθρώπων. Ξέρουμε ότι η κυρίαρχη πολιτική και οικονομική στρατηγική, που για να συσσωρεύσει κέρδη στους λίγους οδηγεί την κοινωνία σε βαθειά κρίση, δεν έχει ούτε την υποστήριξη, ούτε την συναίνεση που θα ήθελε για να προχωρήσει. Το κυριότερο όμως που ξέρουμε, είναι ότι το σύστημα εξουσίας, παρά την φαινομενικά απόλυτη κυριαρχία του, έχει σοβαρές αδυναμίες και φοβάται. Όχι τα ξεσπάσματα βίας, γιατί αυτά ξέρει ότι μπορεί να τα διαχειριστεί προς όφελός του. Φοβάται όμως τον κόσμο που διεκδικεί τα αυτονόητα, στους δρόμους, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τους χώρους εργασίας. Φοβάται την Ευρωπαϊκή διάσταση που έχει λάβει η εξέγερση των νέων. Φοβάται τον κόσμο που δεν είναι πια παθητικός τηλεθεατής και χειροκροτητής της ηγεσίας, αλλά ενεργός διαδηλωτής. Φοβάται τον επόμενο Δεκέμβρη, που θα ξεσπάσει πιο συνειδητά, πιο οργανωμένα, με ξεκάθαρα διατυπωμένα τα πολιτικά και κοινωνικά του αιτήματα: αντίσταση, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια.
Σε όλους αυτούς που θέλουν να επιβάλλουν κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα μέσω εκφοβισμού και επιβολής τρόμου στην κοινωνία και σε εκείνους που στοχοποιούν τους εργαζόμενους για την κρίση που εκείνοι δημιούργησαν, η απάντηση πρέπει να είναι: «δεν φοβόμαστε». Καλούμε τη μαθητική, τη φοιτητική, την εργαζόμενη νεολαία, όλους τους πολίτες να δώσουν την απάντησή τους αγωνιστικά, μαζικά, ειρηνικά. Δίπλα στο δικαίωμα στην εργασία, δίπλα στο δημόσιο σχολείο & πανεπιστήμιο να αγωνιστούν για τη δημοκρατία και τις ελευθερίες, για το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή.
Διαδηλώνουμε ειρηνικά αναδεικνύοντας τα προβλήματα του δημόσιου σχολείου και προβάλλοντας τα αιτήματα μας, για μια εκπαίδευση με κέντρο τον άνθρωπο απέναντι στην λογική της εμπορικοποίησης των αξιών, της μείωσης των κοινωνικών παροχών και των επιταγών των Βρυξελλών.
Λέμε όχι στην καθημερινή αστυνομική αυθαιρεσία και στις φασιστικές επιθέσεις από αυτόκλητους «σωτήρες» ενάντια σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, νέους, μετανάστες με στόχο τον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών.
Αγωνιζόμαστε για δημόσια 12χρονη υποχρεωτική και πραγματικά και δωρεάν εκπαίδευση για όλα τα παιδιά χωρίς αποκλεισμούς.
Όχι στην παραβίαση του πανεπιστημιακού και ιδιωτικού ασύλου. Όχι στις κάμερες.
Λέμε όχι στη βία και την παραπληροφόρηση που καλλιεργούν τα ΜΜΕ του συστήματος.
Όχι στη κρατική βία και στην αντιλαϊκή πολιτική που υπηρετεί την εκμετάλλευση των εργαζομένων και τη ληστεία του λαού από τις τράπεζες και τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα. Όχι στη βία των νέων φόρων στους εργαζόμενους και στο λαό. Όχι άλλες σπατάλες ημετέρων των υπουργείων, στην τρύπα του κρατικού προϋπολογισμού.
Όχι στην ανοιχτή βία των ΜΑΤ, όχι στις προληπτικές προσαγωγές, στη χρήση χημικών και τη στρατικοποίηση της αστυνομίας. Να αφοπλιστούν ΜΑΤ-Δ. Να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι δολοφόνοι του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Τακτικές εκτιμήσεις από ψυχίατρο των ανθρώπων που φέρουν όπλο σε ώρα υπηρεσίας
Να καταργηθούν οι νόμοι για την κουκούλα & την ποινικοποίηση των μαθητικών αγώνων
Δημοσιοποίηση των εξωθεσμικών προσώπων που φυλάσσονται από την ΕΛΑΣ με χρήματα των ελλήνων φορολογουμένων. Όχι και άλλες δημοτικές & ιδιωτικές αστυνομίες
Όχι στην εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους εργασίας
Να λογοδοτήσουν στην δικαιοσύνη οι υπαίτιοι για την απ. ανθρωποκτονίας της Κ. Κούνεβα
Όχι στη βία της πολιτικής που προωθεί την προσωρινή ελαστική εργασία και στερεί το δικαίωμα σε σταθερή & μόνιμη δουλειά. Κατάργηση ΑΜΕΣΑ του θεσμού του ωρομισθίου.
Όχι στη βία της πολιτικής των μισθών πείνας που επιβάλλει και γενικεύει τα stage, που κάνει την Παιδεία την Υγεία, την Πρόνοια, το Περιβάλλον εμπορεύματα.
Άμεση αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% τουλάχιστον του ΑΕΠ ή στο 15% του Κρατικού Προϋπολογισμού. Ουσιαστική κρατική επιχορήγηση των ασφαλιστικών ταμείων ΤΩΡΑ
Να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία την κρίση τους.