ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
«Η ΝΔ κατέρρευσε σαν αποτέλεσμα της βάρβαρης νεοφιλελεύθερης πολιτικής της και των τεράστιων οικονομικών και πολιτικών σκανδάλων. Το ΠΑΣΟΚ οφείλει τη νίκη του όχι στο πρόγραμμα και στην πολιτική του, που συνεχίζει να διαπνέεται από την ίδια νεοφιλελεύθερη αντίληψη, αλλά στην απελπισία των εργαζομένων, στην «ανικανότητα» του «αντιπάλου» του και κυρίως στην ανικανότητα των ηγεσιών της αριστεράς να επικοινωνήσουν και να εκφράσουν σε πολιτικό επίπεδο τον «λαό της κρίσης» και τη ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας.» * από άρθρο των : Βαγγελιώ Σωτηροπούλου, Γιάννη Χατζηχρήστου, Γιάννη Κυριακάκη στο blog dosepasa.
«Στο κράτος του ελλείμματος των 400 δις ή του ενός τρις για την ακρίβεια, η πίστωση χρόνου αποτελεί ένα επιπλέον χρέος. Η χρήση του όρου ’’πίστωση χρόνου’’ δίνει το στίγμα μίας θλιβερής νοοτροπίας συνεχούς δανεισμού της εξουσίας από τους εξουσιαζόμενους. Οι καταχρεωμένοι πολίτες, πέραν του χρέους που φορτώνονται από τις κυβερνήσεις τους, βρίσκονται στη κωμικοτραγική θέση να τις πιστώνουν από πάνω και με χρόνο… Επειδή όμως ο χρόνος, σύμφωνα με τους κανόνες του καπιταλισμού και της δήθεν ελεύθερης οικονομίας, είναι χρήμα –time is money- θεωρώ αυτονόητη, ταυτόχρονα με την αποπληρωμή αυτών των γιγαντιαίων ποσών στους τραπεζικούς οργανισμούς του πλανήτη, και την αποπληρωμή του πολύτιμου χρόνου μας. Ένας πρόχειρος υπολογισμός της πίστωσης χρόνου που αναγκαστήκαμε κατά διαστήματα να παραχωρήσουμε στις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, δίνει νούμερα αστρονομικά, κατά πολύ πολλαπλάσια του ΑΕΠ…
Είναι γνωστό ότι κανένας πιστωτικός οργανισμός δεν παραχωρεί δάνεια σε καθ’ έξιν κακοπληρωτές. Ως εκ τούτου, τόσο οι σημερινοί κυβερνώντες όσο και οι προηγούμενοι δεν δικαιούνται πλέον ούτε σεντ από τις μικρές οικονομίες της υπομονής μας.» **
** από άρθρο του Μ. Τριανταφυλλόπουλου στη zougla.gr
Σε τούτη την κρίσιμη πολιτική συγκυρία δε νομίζω να χωρούν περιχαρακωτικές και διασπα-στικές λογικές. Η αριστερά και ο λαός θα πιεστούν ακόμα περισσότερο. Το ΚΚΕ θα πρέπει να προβληματιστεί, αλλά όσο κι αν υπάρχουν κοινωνικές φωνές από τη βάση του, η ηγεσία δύσκολα θα εγκαταλείψει τις λογικές του ηγεμονισμού και του μεσσιανισμού.
Οι εξωκοινοβουλευτικοί σχηματισμοί βοηθάνε στον πλουραλισμό, αλλά δίνουν στόχο και στην προπαγάνδα των ΜΜΕ περί αποκλειστικά καταγγελτικού λόγου και μη κυβερνητικής διεξόδου. Η τέταρτη εξουσία δεν είναι πια η συνείδηση του λαού, αλλά η φωνή των οικονομικών συμφερόντων που έντεχνα προβάλουν προσωπικές απόψεις γνωστών φωνών της αριστεράς με στόχο να κατευθύνουν την λαϊκή ψήφο προς το κόμμα εξουσίας που συγκυριακά τα εξυπηρετεί (τώρα το ΠΑΣΟΚ).
Ο ΣΥΡΙΖΑ άντεξε και παραμένει υπαρκτός χάρις και σε νέα ορισμένα στοιχεία στην εκλογική του τακτική και λειτουργία (γραφείο τύπου ΣΥΡΙΖΑ, ανάδειξη του προγράμματος κλπ). Ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ, που εκφράστηκε από τις διάσπαρτες ακόμα δυνάμεις του μέσα και έξω από τις συνιστώσες του, δεν κατάφερε να εκφράσει ανάλογα την δυναμική του και μέσα στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Η διατήρηση όμως σε αυτήν αριθμού εκπροσώπων συλλογικοτήτων που αντιτίθεται στο όραμα μιας μεγάλης αντι-συστημικής Αριστεράς, αποτέλεσμα κυρίως της προβολής, που είχαν από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, δεν είναι δυνατό πλέον να ανακόψει την ανάγκη επανίδρυσης «από τα κάτω» του ΣΥΡΙΖΑ που έχει ανάγκη η σημερινή κοινωνία.
Μπροστά μας υπάρχουν ανοικτά και κρίσιμα μέτωπα : Για να πληρώσουν την κρίση αυτοί που την δημιούργησαν. Για το δικαίωμα στην εργασία με δημόσια δωρεάν υγεία, πρόνοια και κοινωνική ασφάλιση. Για δημόσια, δωρεάν, δημοκρατική παιδεία σε όλες τις βαθμίδες σε ρήξη με τις επιταγές της Μπολόνια. Για την ελεύθερη μετακίνηση όλων των ανθρώπων που ζητούν μια καλύτερη ζωή, την αλληλεγγύη στους μετανάστες. Για να βάλουμε φρένο στην οικολογική κατάρρευση της χώρας μας.
Μόνη ελπίδα συνεχίζει να παραμένει η αριστερά της αντίστασης, των κινημάτων και των πολιτικών πρωτοβουλιών.
Όπως συζητήσαμε με φίλους (από τους περισσότερους χώρους της αριστεράς και στο τόπο μας, τις μέρες της προεκλογικής περιόδου) μπαίνει η αναγκαιότητα να ασχοληθούμε και πάλι με τα τοπικά θέματα, προτείνοντας δράσεις και παρεμβάσεις και συσπειρώνοντας ένα κόσμο που (λογικά όπως όλοι) κινήθηκε και προβληματίστηκε με τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα που απαιτούσε η επικαιρότητα, λόγω ευρωεκλογών και εθνικών εκλογών.