Αναδημοσίευση και μετάφραση από το www.meltingpot.org/articolo15331.html
Άσυλο - Επιστροφή στην Ελλάδα σχετικά με την πορεία των προσφύγων που απορρίφθηκαν από την Ιταλία. από την Ηγουμενίτσα, Alessandra Sciurba
Ηγουμενίτσα. 12 Μαρτίου, 2010.
Απλά κατεβείτε από το πλοίο και θα παρατηρήσετε αμέσως γιατί όλα είναι διαφορετικά εδώ από την Πάτρα. Μέσα από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσετε την κάμερα, και δεν βλέπετε γύρω σας καταδρομείς με τις στρατιωτικές στολές και κλομπ στα χέρια σφιχτά. Θα είναι επειδή τα φορτηγά δεν κινούνται, ενώ βρίσκονται ακόμη στο λιμάνι: τα πράγματα, με αυτή την έννοια, έχουν αλλάξει τόσο στην Ηγουμενίτσα όσο και στη Πάτρα. Οι πρόσφυγες περιμένουν τώρα το "πέρασμα" τους στην Ιταλία δίπλα σε πρατήρια υγρών καυσίμων ή σε ορισμένα ειδικά σημεία στους πιο πολυσύχναστους δρόμους με τα βαρέα οχήματα. Θα σταματήσουν εδώ και θα περιμένουν το βράδυ, όταν κρυφά, θα προσπαθήσουν να ανέβουν, στο φορτηγό. Σίγουρα θα πρέπει πρώτα να έχουν καταβληθεί χρήματα. Εξιστορεί ο Hamdi, ένας νεαρός Παλαιστίνιος. Τριακόσια ευρώ για να μπει κάποιος στο πλαίσιο του φορτηγού, τρεις χιλιάδες για να μπει μέσα, κρυμμένος μεταξύ των προϊόντων. Όταν πηγαίνεις κάτω αφού πληρώσεις έχεις το δικαίωμα να περιμένεις στο δρόμο. Όταν κινείσαι στο εσωτερικό της χώρας συμμετέχουν επίσης οι οδηγοί, αφού διατρέχουν μικρότερο κίνδυνο. Όταν έρχεσαι στο λιμάνι η τιμή ανεβαίνει. Τον Hamdi τον συναντήσαμε σε μία από τις δύο Ζούγκλες* της Ηγουμενίτσας, όπου οι μετανάστες ζουν υπό διαμετακόμιση προς την Ιταλία, ακόμα και αν κάποιος λέει ότι έχει πλέον αποφασίσει να μην πάει. Σε μια ζούγκλα μικρότερη και πιο κοντά στο κέντρο της πόλης, μέσα στο δάσος υπάρχουν κυρίως Παλαιστινίοι, και διαβιούν με τρόπο που θυμίζει τη ζωή πολλών άλλων προσφύγων που συναντήσαμε στην Πάτρα ή στο Calais. Λίγες σκηνές από σελοφάν, λίγες κακοποιημένες κουζίνες, μερικές καρέκλες και περιμένουν να φτάσει το σκοτάδι.
* Ζούγκλα (στο ιταλικό κείμενο) = υπαίθριος αυτοσχέδιος καταυλισμός
Ένα από τα παιδιά δείχνει τις κνήμες του πρησμένες από τα χτυπήματα των κλομπ:
"Ήταν ένας έλληνας αστυνομικός, όπως είχα μπει κάτω από το φορτηγό. Με χτύπησε για τον λόγο ότι δεν μπορούσε να καταλάβει ότι βίωσε μια ήττα. Σίγουρα μπορεί και να πυροβολούν, τουλάχιστον κάποιος ξέρει πώς μας αντιμετωπίζουν στη χώρα αυτή." Η ζούγκλα όπου ζουν περισσότεροι από τους πρόσφυγες που φτάνουν στο Λαδοχώρι Ηγουμενίτσας και στα βουνά που περιβάλλουν τον όμορφο κόλπο, είναι εδώ και πολύ καιρό, κοντά στο λιμάνι της πόλης.
Έχουμε καταλήξει κοντά στη ζούγκλα στις 11 Μαρτίου το απόγευμα, με τη βοήθεια της τοπικής ομάδας αλληλεγγύης: αποτελείται περίπου από τριάντα άτομα, κυρίως νέους φοιτητές, οι οποίοι πριν από ενάμιση μήνα έχουν ξεκινήσει με την οργάνωση να παρέχει στήριξη σε αυτούς τους παγιδευμένους μετανάστες στα ελληνικά σύνορα. Είμαστε τυχεροί γιατί φτάσαμε την ίδια ημέρα κατά την οποία, σχεδόν κάθε εβδομάδα, η ομάδα αυτή φτάνει στις ζούγκλες. Μας οδήγησαν για πρώτη φορά σε ένα μικρό δωμάτιο εντός του ΤΕΙ, όπου για ημέρες συλλέγονται μόνο που μπορεί να είναι χρήσιμη. Κάθε εβδομάδα αναμένεται να είναι αρκετά, και τότε θα πάτε: σακούλες γεμάτες ρούχα και κουβέρτες, κουτιά από χαρτόνι γεμάτο με τρόφιμα, μπουκάλια από λάδι και τα φάρμακα. Ναι, γιατί στην ομάδα υπάρχει και μια γιατρός που ακολουθεί την ομάδα με το αυτοκίνητό της. Όταν φτάνουν στο Λαδοχώρι, στο μικρό νεκροταφείο στους πρόποδες ενός μικρού λόφου, αυτή βγάζει από το αυτοκίνητο δύο καρέκλες, ένα μικρό τραπέζι και εκεί, στο δρόμο, ξαφνικά στήνεται το αυτοσχέδιο ιατρείο. Δύο περαστικοί από την περιοχή περπατούν στην αντίθετη πλευρά και να παρακολουθήσουν την σκηνή με καχυποψία. Θα φύγουν όταν προσπαθούμε να τους κάνουμε ερωτήσεις για τους μετανάστες που βλέπουν να ζουν δίπλα τους σε μια ζούγκλα.
Μερικά από τα παιδιά που είναι μαζί μας, εν τω μεταξύ, πήγαν να καλέσουν τους μετανάστες, και μετά από μερικά δευτερόλεπτα φτάνουν εκεί : δεκάδες άνδρες και αγόρια, συμπεριλαμβανομένων των εφήβων 14 ή 15 χρόνων. Πολλοί Σουδανοί και Σομαλοί. Δεδομένου ότι η Ιταλία έχει αρχίσει να απορρίπτει στη θάλασσα, μετανάστες που φτάνουν από Λιβύη έχει γίνει πολύ επικίνδυνο, και τόσοι πολλοί Αφρικανοί άνθρωποι επιλέγουν τη διαδρομή από τον Κόλπο του Άντεν, Υεμένη, Τουρκία και Ελλάδα. Σχεδόν όλοι οι Σουδανοί είναι από το Νταρφούρ, και θα μας πουν για ιστορίες πολέμου και τις διώξεις. Επιπλέον, γνωρίζουμε ότι αυτή είναι η διαδρομή των προσφύγων. Ειδικά για εκείνους που θα είχαν δικαίωμα σε πολιτικό άσυλο, και μάλιστα σχεδόν αποκλειστικά για αυτούς, η Ευρώπη είναι πραγματικά ένα φρούριο. Ποιος έχει την πολυτέλεια να πάει στην πρεσβεία; Η θεώρηση και ένα αεροπλάνο βρίσκεται πιο σπάνια σε αυτές τις συνθήκες.
Ο ευρωπαϊκός πόλεμος κατά της παράνομης μετανάστευσης, στην πραγματικότητα, είναι ο πόλεμος κατά των αιτούντων άσυλο από όλο τον κόσμο.
Αλλά υπάρχει κάτι που ενώνει όλους τους ανθρώπους που συναντάμε στη ζούγκλα, και ενώ περιμένουμε να ζητούν θεραπεία από το γιατρό ή να πάρουν μια κουβέρτα ή ένα πακέτο των ζυμαρικών για να μαγειρέψουν στα δέντρα, δεν κάνουν καμία προσπάθεια για να κρυφτούν: όλοι, τουλάχιστον μία φορά, έχουν ήδη προσπαθήσει να φτάσουν στην Ιταλία, και ήρθαν πίσω. Γιατί έχουν δοκιμάσει αυτή τη διαδρομή αντί να ζητήσουν άσυλο στην Ελλάδα; Είναι εύκολο να καταλάβετε: μόνο μια ματιά στις στατιστικές. Η Ελλάδα εγκρίνει λιγότερο από το 0,03% των αιτήσεων για διεθνή προστασία. Πολλοί αιτούντες επίσης παράνομα απελάθηκαν στην Τουρκία ενώ η διαδικασία τους είναι ακόμη σε εξέλιξη και, σαν να μην έφτανε αυτό, στην Ελλάδα η διοικητική κράτηση επεκτείνεται σε όλους τους μετανάστες, ακόμη και αν είναι τα παιδιά, και ασκείται σε κέντρα με άθλιες συνθήκες διαβίωσης, οι προϋποθέσεις των οποίων αναφέρθηκαν από τις πιο διάσημες ΜΚΟ και ενώσεις που ασχολούνται με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η νέα κυβέρνηση που έχει εκλεγεί το 2009 υποσχέθηκε να αλλάξει την κατάσταση των προσφύγων και των μεταναστών εν γένει, αλλά, στην πραγματικότητα, έχει παραχθεί μόνο μια πολύ περιοριστική νομοθεσία για την ιθαγένεια της Ελλάδα. Δεν κάνει την παραμικρή παρέμβαση σχετικά με τις πρακτικές που παραβιάζουν τις συμβάσεις και συνεχείς οδηγίες της ΕΕ για "άσυλο και ανθρώπινα δικαιώματα ". Θα πρέπει να πούμε, ωστόσο, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να θεωρηθεί αποκλειστική ευθύνη του τρομερές συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες που βρίσκονται στο έδαφός της.
Από τη μία πλευρά είναι η Σύμβαση του Δουβλίνου, η οποία αποδίδει στην πρώτη χώρα που υποδέχεται αντίστοιχους πρόσφυγες αιτούντες άσυλο, την ευθύνη για το αίτημά τους για προστασία και, αφετέρου, οι Ιταλοί που λένε : μην διστάσετε να στείλετε πίσω τα περισσότερα από τα άτομα που διαφεύγουν από την Ελλάδα και τους λιμένες της, επειδή δεν έχουν καμία ελπίδα να ζουν με αξιοπρέπεια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από ένα χρόνο πριν από τις σελίδες αυτού του site καταγγείλαμε το ίδιο πράγμα: από λιμένες της Αδριατικής, κάθε μέρα, δεκάδες των δυνητικών αιτούντων άσυλο, ακόμη και ανήλικοι που έχουν απορριφθεί στην Ελλάδα, θα συλληφθούν από την Ιταλική αστυνομία των συνόρων, κρυμμένοι μέσα ή κάτω από ένα φορτηγό και θα επιστραφούν.
Σχετικά με το νομικό πλαίσιο, πως συμβαίνουν αυτά τα μπλοκαρίσματα και τι θα συμβεί σε εκείνους οι οποίοι υποβάλλονται σε αυτή τη διαδικασία, πήγαμε να πάρουμε συνέντευξη από την λιμενική αστυνομία στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, και πάλι χάρη στη διαμεσολάβηση της ομάδας Αλληλεγγύης. Για να μιλήσει μαζί μας στη συνέχεια, ο αναπληρωτής επικεφαλής της λιμενικής αστυνομίας Αναστάσιος Βαρελάς στο γραφείο του στις 12 Μαρτίου το μεσημέρι. Αυτό που θέλουμε να γνωρίζουμε είναι απλό, και δεν ζητάμε διαμεσολάβηση. Μια γυναίκα λιμενικός μιλάει ιταλικά και μπορεί να μεταφράζει απευθείας τις ερωτήσεις μας:
Ε: Πόσο συχνά μπορεί κάποιος να γυρίσει την πλάτη σε αυτό το λιμάνι, στο ότι κάποια πλοία μεταφέρουν μετανάστες από την Ιταλία που απορρίφθηκαν από την αστυνομία των συνόρων των λιμένων της Αδριατικής;
Τόσο γέλιο κατά το προφανές της απάντησης για να μας δώσει.
Α: Ναι, κάθε μέρα!
Q: Ακόμα και τα παιδιά;
R: Ακόμα και τα παιδιά! Ακόμα και κάποιο ενός έτους, εάν είναι με τη μητέρα του !
Ε: Και ακόμα και αν είναι τα ίδια τα παιδιά;
R: Αλλά ...
Ερ: Και σε ποια νομική βάση συμβαίνει αυτό;
Σε αυτό το σημείο ο κ. Βαρελάς βγάζει υλικό που περιέχει, επίσης, την περίφημη διμερή συμφωνία Ιταλίας-Ελλάδας το 1999, σύμφωνα με την οποία είναι δυνατόν να «απορρίψει μια διατύπωση" των μεταναστών που διέρχεται μία από τις δύο χώρες και φτάνει στην άλλη. Και ο ίδιος θα μας πει ότι η συμφωνία του Σένγκεν είναι ιεραρχικά ανώτερο από το χαρτί που υπάρχει προς ανάγνωση, αλλά θα προσθέσω ότι αυτό δεν αφορά τη διατύπωση πολλών άλλων διεθνών κειμένων και την κοινότητα.
Φυσικά υπάρχει μια αντίφαση. Για παράδειγμα, η Ιταλία δεν ξέρω καν αν αυτό που κάνει είναι επανεισδοχή ή απόρριψη. Γράφουν, «απελευθέρωση» για να προσπαθήσει να συμμορφωθεί με το Σένγκεν, αλλά στην πραγματικότητα είναι απορρίψεις. Αλλά αυτό παραμένει στα εσωτερικά σύνορα του Σένγκεν, και κατά συνέπεια η αστυνομία για να μην εργάζεται περισσότερο από το κανονικό και να κάνει συνεχείς ελέγχους, μπορεί έτσι να κάνει μόνο δειγματοληπτικούς ελέγχους.
Ενώ γράφω αυτό που μόλις είπε, μέλος της Ομάδας Αλληλεγγύης, που είναι μαζί μας, βρήκε την ευκαιρία να ζητήσει από τον αναπληρωτή πληροφορίες σχετικά με μια επίθεση που συνέβη στο βουνό κατά ενός πρόσφυγα από αστυνομικό σκυλί. Επιμένοντας στην απόρριψη όταν θα επιστρέψει από την Ιταλία, η διερμηνέας λιμενικός, μετά από διαβουλεύσεις, αφήνει το δωμάτιο μια στιγμή και στη συνέχεια επιστρέφει με ένα έγγραφο στο χέρι. Αυτό είναι ένα φωτοαντίγραφο και δεν είναι πρωτότυπο, και τόσο η ίδια όσο και το αφεντικό της, φαίνονται μάλλον ενοχλημένοι.
Το πιο σοβαρό πρόβλημα για μας είναι ότι κανείς δεν μας λέει επισήμως ότι οι άνθρωποι έχουν έρθει στην Ιταλία πριν από την επιστροφή στην Ελλάδα. Σχεδόν κάθε μέρα οι καπετάνιοι των πλοίων τα οποία επικοινωνούν μαζί μας για να πουν ότι θα φτάσει πχ σε δύο ώρες μαζί με 15/30/40 «παράνομους», αλλά στερούνται ακόμη επίσημης ενημέρωσης. Βλέπεις; Δεν έχει ακόμη ένα πρωτότυπο έγγραφο! Μόνο αυτό το χαρτί που θέτουν στα χέρια του πλοιάρχου, αυτό μας δίνει!
«Αυτό το φύλλο είναι μια δήλωση της συνοριακής αστυνομίας στο Μπρίντιζι που εκδόθηκε την ημέρα πριν από την επίσκεψή μας, στις 11 Μαρτίου, στις 11 π.μ. Ένας αξιωματικός και ένας αξιωματικός του PG των οποίων δεν είναι γραμμένα τα ονόματα που έχουμε. Είναι η «απελευθέρωση» των Jaled Ali και Ahmed Mohomed, των οποίων το έτος γεννήσεως που καταγράφεται είναι 1992 (17 ετών).
Τις ηλικίες να τις γράψετε στην τύχη. Για την ιταλική αστυνομία θα πω ότι δεν είναι πάντα σίγουρο ότι είναι ανήλικοι. Οι Ιταλοί δεν γνωρίζουν τα πραγματικά στοιχεία των ατόμων που αναφερόμαστε.
Ο κ. Βαρελάς λέει πως είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς αν διαβάσει το υπόλοιπο της έκθεσης: συντάχθηκε με τη βοήθεια του ΟΧΙ, αλλά οι ίδιοι (Jaled Ali και Ahmed Mohomed) έχουν δηλώσει γνώση της ιταλικής γλώσσας.
Ο παραλογισμός του τρόπου που οι άνθρωποι αυτοί αναφέρονται σε αυτά φαίνεται, στα μάτια των Ελλήνων και την αστυνομία, για να δικαιολογήσουν αυτό που μας λένε.
Και εάν αυτοί παραδίδονται από τον πλοίαρχο, εφόσον έχουν πλαστά έγγραφα, είναι μια διαδικασία, που μπορεί ... να τους κρατήσει για τρεις ημέρες, αλλά στην πραγματικότητα οι τρεις μέρες, αυξάνουν όλο και περισσότερο. Εβδομάδες ... αρκετές ημέρες. Που είχαμε μείνει; Δεν είναι μια φυλακή ... και ... στην κυριολεξία στα ελληνικά, «ο τόπος όπου θα τους κρατήσει.»
Q: Ακόμα και οι ανήλικοι;
Α: Ναι, σίγουρα. Ακόμα και μητέρες με παιδιά, να μην τους ξεχωρίσουμε, προφανώς. Ακόμη και οι ίδιοι οι ανήλικοι. Είναι πολλοί και δεν ξέρουμε πού να τους βάλουμε, δεν έχουμε χρήματα, πόρους, τίποτα, και τότε θα αφεθούν εκεί, "για να τους κρατήσει."
«Ο τόπος όπου μπορούμε να τους κρατήσουμε», επίσης γνωστό ως "κιόσκι" είναι ένα πολύ μικρό κτίριο εντός του λιμένα, επίσης ορατό από το δρόμο πίσω από τα συρματοπλέγματα και τα μπαρ.
Πριν από μερικές εβδομάδες ένα από τα μέλη της ομάδας Αλληλεγγύης της Ηγουμενίτσας ήταν σε θέση να έρθει με ένα ιερέα. Έχουμε βρεθεί με δεκάδες άνθρωποους στριμωγμένους σε μερικά τετραγωνικά πόδια, πολλά παιδιά. Υπάρχει, στο YouTube, ένα βίντεο αυτού του χώρου κράτησης.
Μας ενημέρωσε ακόμα ότι μετά από αυτές τις εβδομάδες της κράτησης δεν υπόκεινται σε κανένα νομικό καθεστώς, η κρατική αστυνομία θα πρέπει να ασχοληθεί μαζί τους και να τους απελάσουν, αυτό όμως συμβαίνει μόνο όταν μπορεί, και τελικά απελευθερώνονται σε κάποιο έδαφος. Όταν ζητάμε να μάθουμε τι θα μπορούσε να κάνει σε κάποια περίπτωση από αυτές που απορρίφθηκαν από την Ιταλία για να ζητήσει πολιτικό άσυλο, μας λένε ότι η αστυνομία στο λιμάνι δεν μπορεί να απαντήσει σε "πολιτικά θέματα" (!), Αλλά ωστόσο, αυτοί οι μετανάστες, εφόσον το επιθυμούν, "μπορεί να ζητήσουν άσυλο στην Ιταλία. " Κρίμα που η Ιταλία λέει το ίδιο πράγμα σε σχέση με την Ελλάδα και, τελικά, οι περισσότεροι από αυτούς τους πρόσφυγες μοιάζει να μην μπορούν να βρουν κανένα μέρος όπου κάποιος απλά να σταματήσει να τους ακούσει. Επίσης κανείς αστυνομικός φαίνεται να μην έχει την παραμικρή ιδέα για τη Σύμβαση του Δουβλίνου.
Σε αυτό το σημείο μπορούμε ακόμα να δούμε μερικά στοιχεία για την απόρριψη από την Ιταλία και, τέλος, μας δίνεται μια γραφική παράσταση: εκείνων των αιτήσεων που απορρίφθηκαν από λιμένες της Αδριατικής, το 2009. Υπήρχαν πάνω από 3000. Δεν υπήρξε καμία ένδειξη του ακριβούς αριθμού των απορρίψεων από διάφορα λιμάνια πχ της Βενετίας, Ανκόνα, Μπάρι και Μπρίντιζι, αλλά όταν επιμένουμε, βγάζει ένα άλλο έγγραφο, αυτό είναι πολύ σημαντικό. Προφανώς θα έπρεπε κάποιος να πήγαινε πίσω στην Ελλάδα για να μάθει τι συμβαίνει στην Ιταλία. Είναι, στην πραγματικότητα, μέρος της αστυνομίας καταγραφής του λιμένα της Ηγουμενίτσας που λέει ότι, στις 5 Μαρτίου, 30 άτομα, όλοι μαζί, είχαν απορριφθεί από το λιμάνι της Βενετίας. Ήταν κρυμμένοι σε ένα φορτηγό. Το πλοίο, η Ευρώπη Παλλάς Μινωικές Γραμμές, είχε εγκαταλείψει το λιμάνι της Ηγουμενίτσας, στις 4 Μαρτίου, έφτασε στη Βενετία, στις 5 και 6 π.μ. είχαν επιστρέψει πίσω στην Ηγουμενίτσα με το φορτίο της ανθρώπινης ζωής: Πακιστανοί, Ιρακινοί, Παλαιστίνιοι, Αφγανιστάν, της Σομαλίας, της Συρίας και της Ερυθραίας. Αυτή τη φορά, στερείται κάθε έγγραφο που συντάσσεται από την Ιταλία, δεν είναι καν μια φωτοτυπία του ρεκόρ παρόμοιο με αυτό που γράφτηκε για τα δύο παιδιά Παλαιστινίους στο Μπρίντιζι. Ίσως, λοιπόν, η συνοριακή αστυνομία στο λιμάνι της Βενετίας δεν γνωρίζει τίποτα και έχουν γίνει όλες από κάποιο κυβερνήτη; Όταν ζητώ από τον κ. Βαρελά γελά και πάλι:
Βέβαιο είναι ότι η συνοριακή αστυνομία στο λιμάνι της Βενετίας ήταν ενήμερη για την παρουσία των προσώπων αυτών. Έχει υπό κράτηση τον οδηγό του οχήματος! Τον Captain ζητούν πάντα από την αστυνομία των ιταλικών συνόρων, αλλά υπεύθυνο να βρει ανθρώπους κρυμμένους σε φορτηγά είναι το πλήρωμα. Η συνοριακή αστυνομία στο λιμάνι της Βενετίας, στη συνέχεια, ήξερε ότι έστειλαν πίσω, κατά παράβαση πολλών οδηγιών της ΕΕ και των διεθνών συμβάσεων, δεκάδες περιπτώσεων δυνητικών αιτούντων άσυλο σε μια χώρα εναντίον της οποίας η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ζήτησε να αναστείλει τις μεταφορές με νομικές πράξεις για λογαριασμό της Σύμβασης του Δουβλίνου. Ορισμένα από αυτά τα άτομα έχουν επαναλάβει την ιστορία τους όταν πήγαμε στις ζούγκλες. Κανείς δεν τους ζήτησε τίποτα. Δεν είχαν διερμηνέα, δεν είχαν την ευκαιρία να εξηγήσουν την κατάστασή τους, να ζητήσουν πολιτικό άσυλο. Έτσι η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται για όλες τις περιπτώσεις που απορρίφθηκαν από τα λιμάνια της Ιταλίας.
Και τώρα είναι πίσω στην ελληνική κόλαση. Περιμένουν μια φορά την εβδομάδα, να έρθουν οι μόνοι άνθρωποι που προσπαθούν να τους βοηθήσουν. Να τους φέρουν κάτι. Μερικές κουβέρτες και τρόφιμα για να επιβιώσουν. Φαίνεται ότι δεν το 2009 τα παιδιά που απορρίφθηκαν από την συνοριακή αστυνομία στο λιμάνι της Βενετίας έχουν αυξηθεί, αλλά σε σύγκριση με περίπου 180 άτομα που είναι αρμόδια για τη διεκπεραίωση των κοινωνικών υπηρεσιών, υπήρχαν εκατοντάδες. Άλλοι απορρίφθηκαν και τους έστειλε πίσω στη σιωπή η Ελληνική Δημοκρατία για να υποστούν απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση, αυθαιρεσίες εγκλεισμού, απέλαση και συνεχείς παραβιάσεις του δικαιώματος του ασύλου. Η Αστυνομία στην Ηγουμενίτσα δεν έχει κανένα πρόβλημα να μας μιλήσει. Η ιταλική;
Alessandra Sciurba, Melting Pot Ευρώπη. Μια έρευνα της Alessandra Sciurba και Anna Milani [Κυριακή 14 Μαρτίου 2010]
Ηγουμενίτσα. 12 Μαρτίου, 2010.
Απλά κατεβείτε από το πλοίο και θα παρατηρήσετε αμέσως γιατί όλα είναι διαφορετικά εδώ από την Πάτρα. Μέσα από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσετε την κάμερα, και δεν βλέπετε γύρω σας καταδρομείς με τις στρατιωτικές στολές και κλομπ στα χέρια σφιχτά. Θα είναι επειδή τα φορτηγά δεν κινούνται, ενώ βρίσκονται ακόμη στο λιμάνι: τα πράγματα, με αυτή την έννοια, έχουν αλλάξει τόσο στην Ηγουμενίτσα όσο και στη Πάτρα. Οι πρόσφυγες περιμένουν τώρα το "πέρασμα" τους στην Ιταλία δίπλα σε πρατήρια υγρών καυσίμων ή σε ορισμένα ειδικά σημεία στους πιο πολυσύχναστους δρόμους με τα βαρέα οχήματα. Θα σταματήσουν εδώ και θα περιμένουν το βράδυ, όταν κρυφά, θα προσπαθήσουν να ανέβουν, στο φορτηγό. Σίγουρα θα πρέπει πρώτα να έχουν καταβληθεί χρήματα. Εξιστορεί ο Hamdi, ένας νεαρός Παλαιστίνιος. Τριακόσια ευρώ για να μπει κάποιος στο πλαίσιο του φορτηγού, τρεις χιλιάδες για να μπει μέσα, κρυμμένος μεταξύ των προϊόντων. Όταν πηγαίνεις κάτω αφού πληρώσεις έχεις το δικαίωμα να περιμένεις στο δρόμο. Όταν κινείσαι στο εσωτερικό της χώρας συμμετέχουν επίσης οι οδηγοί, αφού διατρέχουν μικρότερο κίνδυνο. Όταν έρχεσαι στο λιμάνι η τιμή ανεβαίνει. Τον Hamdi τον συναντήσαμε σε μία από τις δύο Ζούγκλες* της Ηγουμενίτσας, όπου οι μετανάστες ζουν υπό διαμετακόμιση προς την Ιταλία, ακόμα και αν κάποιος λέει ότι έχει πλέον αποφασίσει να μην πάει. Σε μια ζούγκλα μικρότερη και πιο κοντά στο κέντρο της πόλης, μέσα στο δάσος υπάρχουν κυρίως Παλαιστινίοι, και διαβιούν με τρόπο που θυμίζει τη ζωή πολλών άλλων προσφύγων που συναντήσαμε στην Πάτρα ή στο Calais. Λίγες σκηνές από σελοφάν, λίγες κακοποιημένες κουζίνες, μερικές καρέκλες και περιμένουν να φτάσει το σκοτάδι.
* Ζούγκλα (στο ιταλικό κείμενο) = υπαίθριος αυτοσχέδιος καταυλισμός
Ένα από τα παιδιά δείχνει τις κνήμες του πρησμένες από τα χτυπήματα των κλομπ:
"Ήταν ένας έλληνας αστυνομικός, όπως είχα μπει κάτω από το φορτηγό. Με χτύπησε για τον λόγο ότι δεν μπορούσε να καταλάβει ότι βίωσε μια ήττα. Σίγουρα μπορεί και να πυροβολούν, τουλάχιστον κάποιος ξέρει πώς μας αντιμετωπίζουν στη χώρα αυτή." Η ζούγκλα όπου ζουν περισσότεροι από τους πρόσφυγες που φτάνουν στο Λαδοχώρι Ηγουμενίτσας και στα βουνά που περιβάλλουν τον όμορφο κόλπο, είναι εδώ και πολύ καιρό, κοντά στο λιμάνι της πόλης.
Έχουμε καταλήξει κοντά στη ζούγκλα στις 11 Μαρτίου το απόγευμα, με τη βοήθεια της τοπικής ομάδας αλληλεγγύης: αποτελείται περίπου από τριάντα άτομα, κυρίως νέους φοιτητές, οι οποίοι πριν από ενάμιση μήνα έχουν ξεκινήσει με την οργάνωση να παρέχει στήριξη σε αυτούς τους παγιδευμένους μετανάστες στα ελληνικά σύνορα. Είμαστε τυχεροί γιατί φτάσαμε την ίδια ημέρα κατά την οποία, σχεδόν κάθε εβδομάδα, η ομάδα αυτή φτάνει στις ζούγκλες. Μας οδήγησαν για πρώτη φορά σε ένα μικρό δωμάτιο εντός του ΤΕΙ, όπου για ημέρες συλλέγονται μόνο που μπορεί να είναι χρήσιμη. Κάθε εβδομάδα αναμένεται να είναι αρκετά, και τότε θα πάτε: σακούλες γεμάτες ρούχα και κουβέρτες, κουτιά από χαρτόνι γεμάτο με τρόφιμα, μπουκάλια από λάδι και τα φάρμακα. Ναι, γιατί στην ομάδα υπάρχει και μια γιατρός που ακολουθεί την ομάδα με το αυτοκίνητό της. Όταν φτάνουν στο Λαδοχώρι, στο μικρό νεκροταφείο στους πρόποδες ενός μικρού λόφου, αυτή βγάζει από το αυτοκίνητο δύο καρέκλες, ένα μικρό τραπέζι και εκεί, στο δρόμο, ξαφνικά στήνεται το αυτοσχέδιο ιατρείο. Δύο περαστικοί από την περιοχή περπατούν στην αντίθετη πλευρά και να παρακολουθήσουν την σκηνή με καχυποψία. Θα φύγουν όταν προσπαθούμε να τους κάνουμε ερωτήσεις για τους μετανάστες που βλέπουν να ζουν δίπλα τους σε μια ζούγκλα.
Μερικά από τα παιδιά που είναι μαζί μας, εν τω μεταξύ, πήγαν να καλέσουν τους μετανάστες, και μετά από μερικά δευτερόλεπτα φτάνουν εκεί : δεκάδες άνδρες και αγόρια, συμπεριλαμβανομένων των εφήβων 14 ή 15 χρόνων. Πολλοί Σουδανοί και Σομαλοί. Δεδομένου ότι η Ιταλία έχει αρχίσει να απορρίπτει στη θάλασσα, μετανάστες που φτάνουν από Λιβύη έχει γίνει πολύ επικίνδυνο, και τόσοι πολλοί Αφρικανοί άνθρωποι επιλέγουν τη διαδρομή από τον Κόλπο του Άντεν, Υεμένη, Τουρκία και Ελλάδα. Σχεδόν όλοι οι Σουδανοί είναι από το Νταρφούρ, και θα μας πουν για ιστορίες πολέμου και τις διώξεις. Επιπλέον, γνωρίζουμε ότι αυτή είναι η διαδρομή των προσφύγων. Ειδικά για εκείνους που θα είχαν δικαίωμα σε πολιτικό άσυλο, και μάλιστα σχεδόν αποκλειστικά για αυτούς, η Ευρώπη είναι πραγματικά ένα φρούριο. Ποιος έχει την πολυτέλεια να πάει στην πρεσβεία; Η θεώρηση και ένα αεροπλάνο βρίσκεται πιο σπάνια σε αυτές τις συνθήκες.
Ο ευρωπαϊκός πόλεμος κατά της παράνομης μετανάστευσης, στην πραγματικότητα, είναι ο πόλεμος κατά των αιτούντων άσυλο από όλο τον κόσμο.
Αλλά υπάρχει κάτι που ενώνει όλους τους ανθρώπους που συναντάμε στη ζούγκλα, και ενώ περιμένουμε να ζητούν θεραπεία από το γιατρό ή να πάρουν μια κουβέρτα ή ένα πακέτο των ζυμαρικών για να μαγειρέψουν στα δέντρα, δεν κάνουν καμία προσπάθεια για να κρυφτούν: όλοι, τουλάχιστον μία φορά, έχουν ήδη προσπαθήσει να φτάσουν στην Ιταλία, και ήρθαν πίσω. Γιατί έχουν δοκιμάσει αυτή τη διαδρομή αντί να ζητήσουν άσυλο στην Ελλάδα; Είναι εύκολο να καταλάβετε: μόνο μια ματιά στις στατιστικές. Η Ελλάδα εγκρίνει λιγότερο από το 0,03% των αιτήσεων για διεθνή προστασία. Πολλοί αιτούντες επίσης παράνομα απελάθηκαν στην Τουρκία ενώ η διαδικασία τους είναι ακόμη σε εξέλιξη και, σαν να μην έφτανε αυτό, στην Ελλάδα η διοικητική κράτηση επεκτείνεται σε όλους τους μετανάστες, ακόμη και αν είναι τα παιδιά, και ασκείται σε κέντρα με άθλιες συνθήκες διαβίωσης, οι προϋποθέσεις των οποίων αναφέρθηκαν από τις πιο διάσημες ΜΚΟ και ενώσεις που ασχολούνται με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η νέα κυβέρνηση που έχει εκλεγεί το 2009 υποσχέθηκε να αλλάξει την κατάσταση των προσφύγων και των μεταναστών εν γένει, αλλά, στην πραγματικότητα, έχει παραχθεί μόνο μια πολύ περιοριστική νομοθεσία για την ιθαγένεια της Ελλάδα. Δεν κάνει την παραμικρή παρέμβαση σχετικά με τις πρακτικές που παραβιάζουν τις συμβάσεις και συνεχείς οδηγίες της ΕΕ για "άσυλο και ανθρώπινα δικαιώματα ". Θα πρέπει να πούμε, ωστόσο, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να θεωρηθεί αποκλειστική ευθύνη του τρομερές συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες που βρίσκονται στο έδαφός της.
Από τη μία πλευρά είναι η Σύμβαση του Δουβλίνου, η οποία αποδίδει στην πρώτη χώρα που υποδέχεται αντίστοιχους πρόσφυγες αιτούντες άσυλο, την ευθύνη για το αίτημά τους για προστασία και, αφετέρου, οι Ιταλοί που λένε : μην διστάσετε να στείλετε πίσω τα περισσότερα από τα άτομα που διαφεύγουν από την Ελλάδα και τους λιμένες της, επειδή δεν έχουν καμία ελπίδα να ζουν με αξιοπρέπεια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από ένα χρόνο πριν από τις σελίδες αυτού του site καταγγείλαμε το ίδιο πράγμα: από λιμένες της Αδριατικής, κάθε μέρα, δεκάδες των δυνητικών αιτούντων άσυλο, ακόμη και ανήλικοι που έχουν απορριφθεί στην Ελλάδα, θα συλληφθούν από την Ιταλική αστυνομία των συνόρων, κρυμμένοι μέσα ή κάτω από ένα φορτηγό και θα επιστραφούν.
Σχετικά με το νομικό πλαίσιο, πως συμβαίνουν αυτά τα μπλοκαρίσματα και τι θα συμβεί σε εκείνους οι οποίοι υποβάλλονται σε αυτή τη διαδικασία, πήγαμε να πάρουμε συνέντευξη από την λιμενική αστυνομία στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, και πάλι χάρη στη διαμεσολάβηση της ομάδας Αλληλεγγύης. Για να μιλήσει μαζί μας στη συνέχεια, ο αναπληρωτής επικεφαλής της λιμενικής αστυνομίας Αναστάσιος Βαρελάς στο γραφείο του στις 12 Μαρτίου το μεσημέρι. Αυτό που θέλουμε να γνωρίζουμε είναι απλό, και δεν ζητάμε διαμεσολάβηση. Μια γυναίκα λιμενικός μιλάει ιταλικά και μπορεί να μεταφράζει απευθείας τις ερωτήσεις μας:
Ε: Πόσο συχνά μπορεί κάποιος να γυρίσει την πλάτη σε αυτό το λιμάνι, στο ότι κάποια πλοία μεταφέρουν μετανάστες από την Ιταλία που απορρίφθηκαν από την αστυνομία των συνόρων των λιμένων της Αδριατικής;
Τόσο γέλιο κατά το προφανές της απάντησης για να μας δώσει.
Α: Ναι, κάθε μέρα!
Q: Ακόμα και τα παιδιά;
R: Ακόμα και τα παιδιά! Ακόμα και κάποιο ενός έτους, εάν είναι με τη μητέρα του !
Ε: Και ακόμα και αν είναι τα ίδια τα παιδιά;
R: Αλλά ...
Ερ: Και σε ποια νομική βάση συμβαίνει αυτό;
Σε αυτό το σημείο ο κ. Βαρελάς βγάζει υλικό που περιέχει, επίσης, την περίφημη διμερή συμφωνία Ιταλίας-Ελλάδας το 1999, σύμφωνα με την οποία είναι δυνατόν να «απορρίψει μια διατύπωση" των μεταναστών που διέρχεται μία από τις δύο χώρες και φτάνει στην άλλη. Και ο ίδιος θα μας πει ότι η συμφωνία του Σένγκεν είναι ιεραρχικά ανώτερο από το χαρτί που υπάρχει προς ανάγνωση, αλλά θα προσθέσω ότι αυτό δεν αφορά τη διατύπωση πολλών άλλων διεθνών κειμένων και την κοινότητα.
Φυσικά υπάρχει μια αντίφαση. Για παράδειγμα, η Ιταλία δεν ξέρω καν αν αυτό που κάνει είναι επανεισδοχή ή απόρριψη. Γράφουν, «απελευθέρωση» για να προσπαθήσει να συμμορφωθεί με το Σένγκεν, αλλά στην πραγματικότητα είναι απορρίψεις. Αλλά αυτό παραμένει στα εσωτερικά σύνορα του Σένγκεν, και κατά συνέπεια η αστυνομία για να μην εργάζεται περισσότερο από το κανονικό και να κάνει συνεχείς ελέγχους, μπορεί έτσι να κάνει μόνο δειγματοληπτικούς ελέγχους.
Ενώ γράφω αυτό που μόλις είπε, μέλος της Ομάδας Αλληλεγγύης, που είναι μαζί μας, βρήκε την ευκαιρία να ζητήσει από τον αναπληρωτή πληροφορίες σχετικά με μια επίθεση που συνέβη στο βουνό κατά ενός πρόσφυγα από αστυνομικό σκυλί. Επιμένοντας στην απόρριψη όταν θα επιστρέψει από την Ιταλία, η διερμηνέας λιμενικός, μετά από διαβουλεύσεις, αφήνει το δωμάτιο μια στιγμή και στη συνέχεια επιστρέφει με ένα έγγραφο στο χέρι. Αυτό είναι ένα φωτοαντίγραφο και δεν είναι πρωτότυπο, και τόσο η ίδια όσο και το αφεντικό της, φαίνονται μάλλον ενοχλημένοι.
Το πιο σοβαρό πρόβλημα για μας είναι ότι κανείς δεν μας λέει επισήμως ότι οι άνθρωποι έχουν έρθει στην Ιταλία πριν από την επιστροφή στην Ελλάδα. Σχεδόν κάθε μέρα οι καπετάνιοι των πλοίων τα οποία επικοινωνούν μαζί μας για να πουν ότι θα φτάσει πχ σε δύο ώρες μαζί με 15/30/40 «παράνομους», αλλά στερούνται ακόμη επίσημης ενημέρωσης. Βλέπεις; Δεν έχει ακόμη ένα πρωτότυπο έγγραφο! Μόνο αυτό το χαρτί που θέτουν στα χέρια του πλοιάρχου, αυτό μας δίνει!
«Αυτό το φύλλο είναι μια δήλωση της συνοριακής αστυνομίας στο Μπρίντιζι που εκδόθηκε την ημέρα πριν από την επίσκεψή μας, στις 11 Μαρτίου, στις 11 π.μ. Ένας αξιωματικός και ένας αξιωματικός του PG των οποίων δεν είναι γραμμένα τα ονόματα που έχουμε. Είναι η «απελευθέρωση» των Jaled Ali και Ahmed Mohomed, των οποίων το έτος γεννήσεως που καταγράφεται είναι 1992 (17 ετών).
Τις ηλικίες να τις γράψετε στην τύχη. Για την ιταλική αστυνομία θα πω ότι δεν είναι πάντα σίγουρο ότι είναι ανήλικοι. Οι Ιταλοί δεν γνωρίζουν τα πραγματικά στοιχεία των ατόμων που αναφερόμαστε.
Ο κ. Βαρελάς λέει πως είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς αν διαβάσει το υπόλοιπο της έκθεσης: συντάχθηκε με τη βοήθεια του ΟΧΙ, αλλά οι ίδιοι (Jaled Ali και Ahmed Mohomed) έχουν δηλώσει γνώση της ιταλικής γλώσσας.
Ο παραλογισμός του τρόπου που οι άνθρωποι αυτοί αναφέρονται σε αυτά φαίνεται, στα μάτια των Ελλήνων και την αστυνομία, για να δικαιολογήσουν αυτό που μας λένε.
Και εάν αυτοί παραδίδονται από τον πλοίαρχο, εφόσον έχουν πλαστά έγγραφα, είναι μια διαδικασία, που μπορεί ... να τους κρατήσει για τρεις ημέρες, αλλά στην πραγματικότητα οι τρεις μέρες, αυξάνουν όλο και περισσότερο. Εβδομάδες ... αρκετές ημέρες. Που είχαμε μείνει; Δεν είναι μια φυλακή ... και ... στην κυριολεξία στα ελληνικά, «ο τόπος όπου θα τους κρατήσει.»
Q: Ακόμα και οι ανήλικοι;
Α: Ναι, σίγουρα. Ακόμα και μητέρες με παιδιά, να μην τους ξεχωρίσουμε, προφανώς. Ακόμη και οι ίδιοι οι ανήλικοι. Είναι πολλοί και δεν ξέρουμε πού να τους βάλουμε, δεν έχουμε χρήματα, πόρους, τίποτα, και τότε θα αφεθούν εκεί, "για να τους κρατήσει."
«Ο τόπος όπου μπορούμε να τους κρατήσουμε», επίσης γνωστό ως "κιόσκι" είναι ένα πολύ μικρό κτίριο εντός του λιμένα, επίσης ορατό από το δρόμο πίσω από τα συρματοπλέγματα και τα μπαρ.
Πριν από μερικές εβδομάδες ένα από τα μέλη της ομάδας Αλληλεγγύης της Ηγουμενίτσας ήταν σε θέση να έρθει με ένα ιερέα. Έχουμε βρεθεί με δεκάδες άνθρωποους στριμωγμένους σε μερικά τετραγωνικά πόδια, πολλά παιδιά. Υπάρχει, στο YouTube, ένα βίντεο αυτού του χώρου κράτησης.
Μας ενημέρωσε ακόμα ότι μετά από αυτές τις εβδομάδες της κράτησης δεν υπόκεινται σε κανένα νομικό καθεστώς, η κρατική αστυνομία θα πρέπει να ασχοληθεί μαζί τους και να τους απελάσουν, αυτό όμως συμβαίνει μόνο όταν μπορεί, και τελικά απελευθερώνονται σε κάποιο έδαφος. Όταν ζητάμε να μάθουμε τι θα μπορούσε να κάνει σε κάποια περίπτωση από αυτές που απορρίφθηκαν από την Ιταλία για να ζητήσει πολιτικό άσυλο, μας λένε ότι η αστυνομία στο λιμάνι δεν μπορεί να απαντήσει σε "πολιτικά θέματα" (!), Αλλά ωστόσο, αυτοί οι μετανάστες, εφόσον το επιθυμούν, "μπορεί να ζητήσουν άσυλο στην Ιταλία. " Κρίμα που η Ιταλία λέει το ίδιο πράγμα σε σχέση με την Ελλάδα και, τελικά, οι περισσότεροι από αυτούς τους πρόσφυγες μοιάζει να μην μπορούν να βρουν κανένα μέρος όπου κάποιος απλά να σταματήσει να τους ακούσει. Επίσης κανείς αστυνομικός φαίνεται να μην έχει την παραμικρή ιδέα για τη Σύμβαση του Δουβλίνου.
Σε αυτό το σημείο μπορούμε ακόμα να δούμε μερικά στοιχεία για την απόρριψη από την Ιταλία και, τέλος, μας δίνεται μια γραφική παράσταση: εκείνων των αιτήσεων που απορρίφθηκαν από λιμένες της Αδριατικής, το 2009. Υπήρχαν πάνω από 3000. Δεν υπήρξε καμία ένδειξη του ακριβούς αριθμού των απορρίψεων από διάφορα λιμάνια πχ της Βενετίας, Ανκόνα, Μπάρι και Μπρίντιζι, αλλά όταν επιμένουμε, βγάζει ένα άλλο έγγραφο, αυτό είναι πολύ σημαντικό. Προφανώς θα έπρεπε κάποιος να πήγαινε πίσω στην Ελλάδα για να μάθει τι συμβαίνει στην Ιταλία. Είναι, στην πραγματικότητα, μέρος της αστυνομίας καταγραφής του λιμένα της Ηγουμενίτσας που λέει ότι, στις 5 Μαρτίου, 30 άτομα, όλοι μαζί, είχαν απορριφθεί από το λιμάνι της Βενετίας. Ήταν κρυμμένοι σε ένα φορτηγό. Το πλοίο, η Ευρώπη Παλλάς Μινωικές Γραμμές, είχε εγκαταλείψει το λιμάνι της Ηγουμενίτσας, στις 4 Μαρτίου, έφτασε στη Βενετία, στις 5 και 6 π.μ. είχαν επιστρέψει πίσω στην Ηγουμενίτσα με το φορτίο της ανθρώπινης ζωής: Πακιστανοί, Ιρακινοί, Παλαιστίνιοι, Αφγανιστάν, της Σομαλίας, της Συρίας και της Ερυθραίας. Αυτή τη φορά, στερείται κάθε έγγραφο που συντάσσεται από την Ιταλία, δεν είναι καν μια φωτοτυπία του ρεκόρ παρόμοιο με αυτό που γράφτηκε για τα δύο παιδιά Παλαιστινίους στο Μπρίντιζι. Ίσως, λοιπόν, η συνοριακή αστυνομία στο λιμάνι της Βενετίας δεν γνωρίζει τίποτα και έχουν γίνει όλες από κάποιο κυβερνήτη; Όταν ζητώ από τον κ. Βαρελά γελά και πάλι:
Βέβαιο είναι ότι η συνοριακή αστυνομία στο λιμάνι της Βενετίας ήταν ενήμερη για την παρουσία των προσώπων αυτών. Έχει υπό κράτηση τον οδηγό του οχήματος! Τον Captain ζητούν πάντα από την αστυνομία των ιταλικών συνόρων, αλλά υπεύθυνο να βρει ανθρώπους κρυμμένους σε φορτηγά είναι το πλήρωμα. Η συνοριακή αστυνομία στο λιμάνι της Βενετίας, στη συνέχεια, ήξερε ότι έστειλαν πίσω, κατά παράβαση πολλών οδηγιών της ΕΕ και των διεθνών συμβάσεων, δεκάδες περιπτώσεων δυνητικών αιτούντων άσυλο σε μια χώρα εναντίον της οποίας η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ζήτησε να αναστείλει τις μεταφορές με νομικές πράξεις για λογαριασμό της Σύμβασης του Δουβλίνου. Ορισμένα από αυτά τα άτομα έχουν επαναλάβει την ιστορία τους όταν πήγαμε στις ζούγκλες. Κανείς δεν τους ζήτησε τίποτα. Δεν είχαν διερμηνέα, δεν είχαν την ευκαιρία να εξηγήσουν την κατάστασή τους, να ζητήσουν πολιτικό άσυλο. Έτσι η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται για όλες τις περιπτώσεις που απορρίφθηκαν από τα λιμάνια της Ιταλίας.
Και τώρα είναι πίσω στην ελληνική κόλαση. Περιμένουν μια φορά την εβδομάδα, να έρθουν οι μόνοι άνθρωποι που προσπαθούν να τους βοηθήσουν. Να τους φέρουν κάτι. Μερικές κουβέρτες και τρόφιμα για να επιβιώσουν. Φαίνεται ότι δεν το 2009 τα παιδιά που απορρίφθηκαν από την συνοριακή αστυνομία στο λιμάνι της Βενετίας έχουν αυξηθεί, αλλά σε σύγκριση με περίπου 180 άτομα που είναι αρμόδια για τη διεκπεραίωση των κοινωνικών υπηρεσιών, υπήρχαν εκατοντάδες. Άλλοι απορρίφθηκαν και τους έστειλε πίσω στη σιωπή η Ελληνική Δημοκρατία για να υποστούν απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση, αυθαιρεσίες εγκλεισμού, απέλαση και συνεχείς παραβιάσεις του δικαιώματος του ασύλου. Η Αστυνομία στην Ηγουμενίτσα δεν έχει κανένα πρόβλημα να μας μιλήσει. Η ιταλική;
Alessandra Sciurba, Melting Pot Ευρώπη. Μια έρευνα της Alessandra Sciurba και Anna Milani [Κυριακή 14 Μαρτίου 2010]
